… Το Μεγάλο Διαγώνισμα …
Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, φοβάται ότι η κρίση θα επιδεινώσει το επίπεδο ζωής. Από την άλλη όμως, μόνο η μειοψηφία του εκλογικού σώματος, αξιολογεί θετικά τα μέτρα που έχουν προταθεί μέχρι σήμερα από τα κόμματα. Παράλληλα το ΠΑΣΟΚ προηγείται στην πρόθεση ψήφου, κατακτώντας επιπλέον την παράσταση νίκης. Όμως ο Κ. Καραμανλής είναι καταλληλότερος για Πρωθυπουργός. Ταυτόχρονα η πλειοψηφία πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναζητήσει για τα οικονομικά θέματα ειδικούς συνεργάτες εκτός κόμματος, επειδή το σημερινό οικονομικό επιτελείο του δεν είναι επαρκές.
Συνεπώς έχουμε μπροστά μας ένα «λερωμένο» τοπίο από αντικρουόμενες διαπιστώσεις που δημιουργούν δύο διαδρόμους εξέλιξης. Ο πρώτος ήταν, επί έντεκα μήνες, η συντριπτική υπεροχή του «κανένας δεν μπορεί». Η σημερινή όμως επιτακτικότητα της κρίσης, δεν επιτρέπει στον πολίτη, την «πολυτελή ραθυμία» του «σας απαξιώνω όλους και θα δούμε». Μπήκαμε στο δεύτερο διάδρομο του «μη χείρον βέλτιστο». Στα θέματα της κρίσης βεβαίως, οι πολίτες, αντιλαμβάνονται ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχουν τα συν και τα πλην τους.
Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται στην Κυβέρνηση, είναι «ζεστή», ενώ γνωρίζει τους τρέχοντες κανόνες, τους ανθρώπους και τις «καταστάσεις» στην Ε.Ε. Μια Ε.Ε. η οποία τελικά αποτελεί την αρένα των αποφάσεων για το αν, ποιες και πόσο θα ανοίξουν οι «στρόφιγγες». Παράλληλα εξακολουθεί να έχει την υπεροχή της στιβαρότητας του κεντρικού πρωταγωνιστή. Όμως είναι εγκλωβισμένη στην αριθμητική των υποχρεώσεών της και στο «ξανακύλισμα» των ακροαστικών, στους οικονομικούς της δείκτες.
Το ΠΑΣΟΚ έχει ψυχολογία, έχει το πλεονέκτημα των «απυρόβλητων» προτάσεων εκ της αντιπολιτευτικής του θέσης, ενώ παράλληλα είναι περισσότερο ανθρωποκεντρικό. Φαίνεται όμως ακόμα αδύναμο, στο γνωστικό κομμάτι της οικονομίας και στη στήριξη του ηγετικού προφίλ του δικού του πρωταγωνιστή.
Ξαφνικά κολλήσαμε. Μπερδεύτηκαν οι μηχανισμοί επιλογής. Τι λοιπόν δημιουργεί το τελικό δια ταύτα της ανατροπής που βιώνουμε τους τελευταίους δύο μήνες, όταν στην οικονομία και στην κρίση, οι δύο βασικοί «παίκτες» έχουν θέματα.
Μήπως τελικά το κριτήριο είναι το Ηθικό Πλεονέκτημα. Μήπως οι προσδοκίες για τιμωρία και αυστηρότητα, προσδιορίσουν το ποιος θα είναι εν τέλει το «μη χείρον βέλτιστο». Μήπως η εξεταστική είναι το μεγάλο «Διαγώνισμα»;
Είναι βαριά και επικίνδυνη η φωνή του λαού όταν κυριεύεται από την οργή !
ΑΙΣΧΥΛΟΣ
Επιστροφή