«Το Λίγο, μπροστά στη Λαίλαπα δεν είναι Αρκετό»
Το περασμένο Φεβρουάριο – Μάρτιο η διεθνής κρίση ήταν ήδη εκεί. Ήταν ήδη εκεί και η ακρίβεια στην εσωτερική αγορά. Ήταν όμως εκεί και τρία από τα κλασσικά μας προβλήματα ως λαός. «Το χώσιμο της σκόνης κάτω από το χαλί», «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» και το ότι «όταν μας δείχνουν το φεγγάρι εμείς κοιτάμε το δάχτυλο».
Η σκόνη χώθηκε κάτω από το χαλί, γιατί κανείς δεν προειδοποίησε, για το πως θα μπορούσε να επηρεάσει η επερχόμενη διεθνής κρίση. Για άλλη μια φορά σταθήκαμε στο σύμπτωμα (στον πυρετό), που ήταν η ακρίβεια και όχι στην αιτία (στη φλεγμονή). Η αιτία όμως ήταν ταυτόχρονα και η διεθνής κρίση και η διαχείριση των οικονομικών της Χώρας. Για να κρυφτούμε από το Δεύτερο, κρυφτήκαμε και από το Πρώτο.
Την ίδια εποχή, χάρηκε και ο λύκος, ο οποίος στα πλαίσια της «ακρίβειας», αύξησε τις τιμές και σε προϊόντα που δεν είχαν καμία σχέση με τις τρέχουσες αιτίες. Τότε καταλάβαμε επίσης, ότι είχαμε βάλει το κάρο μπροστά από το άλογο, διότι πως θα πατάξεις την αισχροκέρδεια, αν δεν έχεις ελεγκτικούς μηχανισμούς και γρήγορα αντανακλαστικά.
Επιπλέον όταν η Κυβέρνηση έπρεπε να βλέπει τη διεθνή κρίση, έβλεπε την ακρίβεια, όταν έπρεπε να βλέπει τα σκάνδαλα, έβλεπε τη διεθνή κρίση και τώρα προσπαθεί να προλάβει το χρόνο.
Όταν το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να βλέπει προτάσεις, έβλεπε τα λάθη της Κυβέρνησης, όταν έπρεπε να βλέπει την τεκμηρίωση των προτάσεων του, έβλεπε απλά προτάσεις.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να βλέπει προτάσεις, έβλεπε πως θα αυξήσει κι άλλο τα ποσοστά του, όταν έπρεπε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσε να αναπτύξει ρητορική κυβερνησιμότητας και όταν έπρεπε να διαφυλάξει τα ποσοστά του, άρχισε να βλέπει τον τρόπο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ είναι πάντα η παγκόσμιος σταθερά, ενώ ο ΛΑΟΣ κινείται πέρα και από το φεγγάρι, ζητώντας από τώρα συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία.
Ο Πολίτης τελικά βρίσκεται μπροστά σε ένα «εμφραγματικό» τοπίο, όπου κανένας δεν μπορεί πολλά και όλοι μπορούν από λίγο, το δικό τους λίγο που μπροστά στη λαίλαπα δεν μοιάζει αρκετό.
Επιστροφή